De droom over Indy had ik gisteren en heb ik niet dadelijk opgeschreven, daardoor ben ik hem nu vergeten 😔. Ik herinner me alleen nog haar baby bambi oogjes en zacht vachtje, het was een mooie droom, dat wel.
De droom over Sunny was dat ook. Ik knuffelde hem plat, hij maakte en plof en begon me honderduit te likken. De wens is de vader van de gedachte zeker... Ik mis likjes en hij doet af en toe wel een poging, maar ik denk dat hij me maar een raar kaal konijn vindt 😂.
Ik herinner me alleen nog flarden. Maar ze croste door het huis, was supervrolijk, speelde zoals ze tijdens haar leven ook deed. Alles met tonnen energie en happy 😍💖.
Ik mis je, mijn lief fluwelen meisje. Het is zo dubbel. Ik ben heel blij met Sunny en hij zou hier uiteraard niet geweest zijn als jij er nog was. Maar jou moeten missen doet nog altijd pijn, vooral je lieve likjes, zacht vachtje en je aanwezigheid 's nachts bij mij 💔😔.
Omdat beide konijnenmeisjes bruin waren, haal ik ze soms door elkaar in mijn dromen.
Ik was een hele hoop keutels van de grond aan het bijeen borstelen. In het echte leven waren ze superzindelijk gelukkig! En toen ik me bukte om ze met borstel en blik te vegen, voelde ik iemand in mijn rug porren. Ik zei: "hoe oud je ook bent, je zult altijd blijven porren". Allebei de nijntjes porden in het echte leven ook trouwens. Indy wel zachter, Fluffy was wat feller, als je niet aan de kant ging na het porren, kreeg je een klein knauwtje 😁.
Dit was een vreemde droom. Er raasde een storm over het land en ik ging schuilen bij mijn moeder in het ouderlijk huis. Blijkbaar had ik Indy bij in een transportmandje maar ze had iets aan haar buikje want daar zat verband rond. Mijn moeder had het mandje op zijn zij gezet en daardoor liep Indy nu los rond in huis. Op een bepaald moment zie ik een kooi met zebravinkjes zitten (vroeger had ik er eentje als kind) en er zaten er 2 lila/paarse tussen! Die bestaan uiteraard niet maar ik vond ze heel mooi en vraag me af wat daar de uitleg van kan zijn.
Een storm in je droom staat voor overweldigende strijd, shock, verlies en rampspoed in persoonlijke kwesties. De storm vertegenwoordigt tevens onuitgesproken angst of emoties, zoals woede, onrust, enz... Een meer positieve noot is dat een storm aangeeft dat je innerlijk behoorlijk energiek is. Als je droomt dat je voor een storm schuilt, geeft dit aan dat wat er ook gebeurt, de problemen snel over zullen waaien. Het duidt op het vermogen en de kracht om tegenslagen te overwinnen.
Komt de kleur paars sterk naar voren in je droom, dan staat dit voor persoonlijke transformatie en spirituele groei.
Waarom ik over ma en Indy droom, allebei overleden, en in het ouderlijk huis; is me niet heel duidelijk. Bieden ze toch een vorm van troost? Is het een boodschap dat ze mij nog altijd beschermen?
Ik was verdrietig, iemand vraagt waarom? Want Indy zit gewoon voor de deur en wil buiten spelen.
Pijnlijk als je dan wakker wordt... 😟.
Indy sprong zoals gewoonlijk bij mij op de zetel 's nachts. Maar dan kwam in mijn linker arm liggen en met mijn rechter hand aaide ik haar fluwelen vachtje en zachte lepeloortjes. En ze gaf tegelijk likjes. Ik heb haar effectief gevoeld! Ben in tranen nu, maar ook zo blij. Zoveel liefde tussen ons ❤️.
Twee weken voor ze stierf, deed ze ongeveer hetzelfde. Toen kwam ze in mijn elleboogholte liggen (deed ze echt nooit!), ik had haar kontje vast met mijn linkerhand en zij gaf likjes op mijn arm. Het voelde toen als een afscheid 😞.
Zondag 27/09/2020 (dutje)
In deze droom was ik verdrietig en iemand vroeg waarom. Want Indy zat gewoon voor de deur te wachten tot ze naar buiten mocht.
Zondag 27/09/2020 (nacht)
Ik heb weer gedroomd over Indy, maar het was geen leuke droom. Ze zat boven op een kamer en wilde niet eten. Ik gaf brokjes, havermout, zonnebloempitten en ze wou niks. Ik wou nog andere dingen proberen, maar geraakte letterlijk niet vooruit omdat er overal rommel op de grond lag. De boodschap van die droom lijkt me duidelijk. In werkelijkheid had ik ook het gevoel dat ik maar niet vooruit geraakte en dat ik tegengewerkt werd.
Vrijdag 25/09/20
Vanmorgen werd ik al om 5u wakker omdat ik dacht dat ik haar tegen mijn been voelde. Misschien was dat ook wel zo.
Donderdag 24/09/2020
Ik had voor ik ging slapen aan haar gevraagd of ik haar nog eens mocht voelen. En dat was ook alles 😉, heb haar mooie oogjes niet mogen zien. Heb altijd het gevoel gehad dat ze een beetje autistisch was. Ze bleef stuurs vasthouden aan een bepaald ritme en was helemaal van slag als dat veranderd werd. Of zou ze "gewoon" extreem hooggevoelig zijn? Anyway, in de droom zat ik achter haar, zij was hooi aan het knabbelen denk ik. Ik had haar heupjes/billetjes vast en gaf kusjes op haar rugje. En ik aaide haar mooie lepeloortjes en zacht achterhoofdje met mijn vinger.
Op mijn vraag, heeft de dierentolk contact gezocht met mijn andere overleden dieren.
"Ik heb ooit de dieren beloofd dat ik niets anders zal beschrijven dan hoe het in me omhoog komt. Daar heb ik ooit met mijn docent een behoorlijk meningsverschil over gehad. Die vond dat het soms wat diplomatieker kon. Ik vind echter als een dier me vertrouwt, me zo laat delen in hun zielswezen dat ik dat niet mag beschamen.
Ik begin met het wat er als eerste binnenkwam in mijn groepsgesprek met jouw dieren. Kreeg het gevoel dat er ook een vis bij was. Maar dat kan ik fout hebben. In ieder geval 1 hamster deed mee.
Wie wat zei is niet voor mij te achterhalen omdat het een groepsgesprek was. Maar vlgs mij heeft Snowy het meeste gezegd.
Gesprek 20 september 16u Indy, Snowy, Fluffy, Chica, hamster en vis?
Dat ze ons niet kan zien ,niet kan voelen, wilt niet zeggen dat we er niet zijn. Wij zijn er altijd. Zoals we altijd zullen proberen te helpen, helen. Troosten en lief te hebben. Zo was onze band, zo is onze band.
Voor mensen is het zo moeilijk om daar in te geloven ook al hebben ze 1000-en keren daar een bevestiging van gehad. Zo in,- en intriest.
Wij hebben zo’n medelijden met jullie, zo afgesneden van alles wat leeft, zo twijfelend aan jullie eigen gevoelens. Wachtend, altijd wachtende op een bewijs dat het echt was wat je voelde, wat je zag, wat je hoorde.
Laat ze zich eerst zelf vergeven. Vergeven dat ze zichzelf niet kan vergeven. Vergeven dat ze niet perfect is, dat ze een mens is, dat ze soms dingen mist.
Wij kiezen er soms bewust voor dat onze mensen, onze personen, dingen missen. We willen niet in de kooi van kommer en kwel blijven zitten.
Zo’n kooi hebben wij ook gekend maar de figuurlijke kooi is erger dan de stoffelijke. Jullie creëren jullie eigen gevangenis in jullie hoofd. Zo triest. Maar ook dat hoort bij het proces. Jullie proces.
Geniet van wat was, geniet van wat is. Wij hebben genoten van alle goede momenten, ook al waren dat soms “slechte” momenten.
Van het te worden lief gehad. Onze paden kruisten zich niet voor niets.
Dat was onze afspraak, om samen dingen te leren, om samen te zijn.
Geloof en vertrouw op ons, onze liefde, ons verbond. Geloof en vertrouw op je zelf.
Laat los zonder los te laten.
Zorg voor je zelf, wees lief voor je zelf. Net zoals je dat voor ons zou doen, voor ons gedaan zou hebben.
Hou van je zelf zoals je dat van ons doet.
Stop met boos zijn op je zelf.
Niets, echt niets had dit kunnen tegen houden. De dood hoort er onherroepelijk bij. De ene jonger dan de ander.
Denk, probeer te denken aan de tijden dat we genoten dat we plezier hadden. Blij met elkaar waren. Onze liefde voor elkaar voelend.
De enige manier om niet de pijn van het rouwen te hoeven meemaken is om te stoppen met liefhebben.
Denk niet aan wat niet was, niet kon. Denk aan wat wel was en wel kon.
Denk aan dat we elkaar vonden, herkenden en zo blij waren met elkaar. Hoe we elkaar hebben gered. Vele keren.
Zo veel hebben we elkaar gebracht.
Wees tevreden, gelukkig met wat we gekregen hebben.
Geef je zelf de tijd om het een plekje te geven. Wij houden van je.
Vier dagen na het overlijden van mijn lieve prachtige Indy, zag ik deze speciale sprinkhaan tegen de voorgevel van mijn huis zitten. Niet alleen heeft hij de kleuren van Indy (donkerbruin met beige), maar ik woon langs een drukke straat en het is dus een opvallende plaats om te zitten. Er is daar geen beplanting, achter mijn huis in het maïsveld zou ik normaal gevonden hebben.
Maar daarom kiezen totemdieren juist een bijzondere plaats of een speciaal tijdstip, zodat het opvalt.
De boodschap: Het is belangrijk om omhoog en in beweging te komen, waag een kans, waag een sprong vooruit. Mensen met deze totem zullen tot de bevinding komen dat dingen voor hen gewoonlijk geheel anders verlopen dan voor anderen. Doorgaans boeken ze geen stapsgewijze vooruitgang, terwijl ze anderen vooruit zien gaan, lijken ze zelf stil te staan. Laat je niet ontmoedigen, wanneer de sprinkhaan verschijnt, sta je op het punt een nieuwe sprong voorwaarts te maken, een sprong die je vermoedelijk tot voorbij de andere mensen om je heen zal brengen.
Vertrouw op je eigen instincten, ritmen en je innerlijke stem. Wat voor anderen werkt, hoeft voor jou niet te werken.
Personen met de sprinkhaan als totem bezitten een griezelig vermogen om zich op succesvolle ondernemingen te storten. Ze zullen daarin zelfs nog beter worden, wanneer ze naar hun innerlijke stem leren luisteren en hun instincten volgen. Soms kan er een sprinkhaan verschijnen wanneer we niet luisteren of bang zijn om de sprong van onze heuvel te wagen. Maar al te vaak hebben onze angsten te maken met het feit dat nog nooit iemand het eerder zo heeft gedaan. Sprinkhaanmensen moeten leren nieuwe sprongen te maken. Hun leven zal alleen maar moeilijker worden wanneer ze weigeren in beweging te komen. Op zulke momenten kunnen ze het gevoel hebben alsof ze zelf door een plaag geteisterd worden. Bedenk dat een sprinkhaan altijd omhoog of voorwaarts springt, nooit achteruit.
(Bron: Luisteren naar dieren/ Ted Andrews)
De dierentolk stuurde mij spontaan dit gesprek:
Hoop dat dit gesprek met Indy, wat totaal onverwachts gebeurde, je een sprankje troost geeft. Het begon als een" gewoon" reactiebericht op jouw mooie bericht op Facebook.
Lieve Corina. Indy is je onwijs dankbaar dat ze al die jaren met je heeft mogen delen. ( terwijl ik dit nu schrijf zie ik Indy en Snowy bij je moeder zitten, alle drie tevreden kijkend met een blik:" Zo we hebben het geflikt!"
Goed het verdere gesprek:
Zonder jouw kennis, jouw Liefde, jouw inzet, jouw moed en trouw had ze al veel eerder het niet gered.(Ze wist dat ze het dit keer niet zou redden, dat heeft ze me al een tijdje geleden aangegeven, maar ik mocht het niet tegen je zeggen, ik had het ook niet gekund. Ze wilde toch het gevecht aangaan om jou de tijd en ruimte te geven er naar toe te groeien).
Jullie hebben samen zo gevochten tegen zo veel dingen in jullie onverbrekelijke band. En nu is dit alles weg, het zorgen, het genieten van elkaar, het lachen met elkaar.
Deze slimme meid wist precies hoe ze je aan het lachen moest maken. Dat deed ze dan ook heel graag. Ook al heeft ze een diepe angst nooit helemaal los kunnen laten, ze heeft genoten van haar leven met jou. Wetende dat ze veilig bij je was, dat er van haar gehouden werd, gewoon om hoe en wie ze was.
Dat ze daarnaast ook nog eens een heel knap meidje was vond ze leuk meegenomen. Ook al weet ze dat het jou niks had uitgemaakt als ze minder knap aan de buitenkant was geweest. Echte schoonheid zit van binnen. Maar toch vond ze het fijn om er zo tof uit te zien.
Ze wil je bedanken voor alles wat je voor haar hebt gedaan.( Je hoeft je niet af te vragen of je te lang door bent gegaan! Het antwoord is duidelijk:" NEE!" Ook Indy heeft die ruimte nodig gehad om haar, jullie leven, jou los te gaan laten.( dit komt nu tijdens deze mail omhoog) " Je hebt niets fout gedaan. Je hebt niets gemist. Dus verwijt je zelf niets. Alles wat je deed heb je uit Liefde gedaan."
Ze vond het niet altijd plezierig maar ze besefte heel goed dat het voor bestwil was.
Ze is blij dat ze thuis in jouw armen is mogen gaan. Haar veilige haven. Ook al was dat voor jou heel heftig. Ze bedankt je wederom voor je moed.
Het heeft haar het trauma om naar de dierenarts te gaan bespaard. Het is gegaan zoals zij het wilde. Gewoon samen. Zij en jij in jullie eigen persoonlijke omgeving. In elkaars energieveld.
Het spijt haar dat ze niet langer bij je kon blijven, maar het was gewoon op. (weer even tijdens deze mail: Ze vindt het een goed idee een hartje van rozenkwarts?? Bij haar urn?) Ik hoop dat het allemaal nog begrijpelijk voor je is. Maar ze komt steeds dingen "zeggen".
"Zeg haar dat ik van haar hou en dat ze de meest liefdevolle persoon/ ziel in mijn leven is geweest."
Ze dankt je voor het begrip van haar noden geestelijk.
"Zeg haar dat ik haar ook mis, maar dat ik haar zeker nog kan voelen. Dat dit altijd altijd zo zal blijven."
Snowy stond trouwens vooraan om haar bij de overgang te helpen. (Wat een ridder)
Iedereen was er, ook jouw moeder.
"Weet dat het goed met me is. Het zal het gemis niet minder maken maar ik hoop dat die wetenschap je troost biedt.
TILL WE MEET AGAIN" 💖💖
Lieve prachtige Indy, ik kan nog altijd niet geloven dat ik dit bericht nu al moet schrijven. Ik kan het niet aanvaarden, het is oneerlijk. Het is te plots, te vroeg en te snel gegaan.
Wat is er toch gebeurd? Er is iets vreselijk fout gegaan in je kleine lichaampje. Je stopte plots met eten en kreeg hevige diarree en krampen. De laatste dag zelfs neurologische verschijnselen. Je hele leven lang die mysterieuze gasaanvallen die ook meteen weer over waren na medicijnen, het was niet normaal.Ik durfde je bijna niet meer alleen te laten omdat het op elk moment weer mis kon gaan.Ik heb alles gedaan om je spijsvertering in gang te houden. Waarom mocht je maar 6 jaar en 7 maanden worden? Waarom mochten we niet langer samen blijven? Waarom mocht je niet genieten van een rustige oude dag?
Ik zag dat je minder vrolijk was dan vorig jaar. Sinds we bij de oogarts geweest zijn eind vorig jaar, is er iets gebeurd. Je was bijzonder angstig door de lange autorit en lange consultatie en leek de stress niet te kunnen loslaten. Je karakter veranderde een beetje. Je was niet meer zo aanhankelijk en knuffelig en ik voelde me schuldig.
Je liet me iedere dag wel lachen; met je tomeloze energie, je boefjesstreken, je koddige karakter. Je deed nooit iets op het gemak, alles moest snel gaan en je verdedigde je territorium met hand en tand. Dé reden waarom je geen vriendje kreeg want je stopte met eten bij de minste stress. Het heeft me een jaar gekost voor ik je helemaal mocht omarmen, dat vond je in het begin te eng en benauwend. Je was een grote snoepkont en bedelaar, maar je at ook prima hooi, kruiden en groenten. Daarom verbaasde het mij dat je toch regelmatig last had van je mooi buikje. Maar dat konden we oplossen met veel knaagspeelgoed en daar genoot je van. Ik denk dat geen enkel konijntje zoveel mandjes, huisjes, tunnels enz. heeft gehad als jij. En je vond alles fantastisch.
Ik vond het heerlijk als je gezellig bij me kwam slapen, of als je weer iets uit de kast pikte zodra de deur openging.
Ik had zoveel geluk met jou. Je hebt nooit aan meubels geknaagd ( behalve mijn zetel 1 keer gescheurd) en je was superzindelijk. Op dat gebied was je heel gemakkelijk. Qua hanteerbaarheid ben je nooit je diepe angst kwijt geraakt, ondanks al mijn moeite en dat vind ik jammer. Zelfs nageltjes knippen of plukken vond je verschrikkelijk.
Maar je weet hoe blij ik ben dat je in mijn leven bent gekomen, dat zei ik iedere dag. Bedankt om mijn leven elke dag een stuk mooier te maken. Daar hoefde je niets bijzonder voor te doen, gewoon jezelf zijn was meer dan genoeg. Ik heb ongelooflijk veel van je genoten. Mijn leven draaide rond jou, jij kwam altijd op de eerste plaats. Je palmde mijn hele huis in. Nu is het hier leeg en stil en ik loop verloren.
Niemand die ’s nachts van alles van de salontafel pikt. Geen porretjes meer tegen mijn been. Geen geeuwtjes meer, voor jou zo typerend.
Geen likjes meer, geen knuffeltjes, nooit meer samen slapen en samen knuffelend wakker worden, geen bedelend snoetje meer, geen pootjes meer op mijn knie, geen warm konijntje op schoot voor het slapengaan. Geen vitamientjes of koekjes meer op schoot, geen binkies, plofjes, croskes meer, geen gezellige knabbelgeluidjes…
Ik was stapgelgek op je wit rond buikje, maar had geen idee hoe ziek je was. Wist je het zelf wel? Of heb je het goed kunnen verbergen? Je bent op dezelfde manier als Snowy gestorven. Je viel op je zij, spartelde even, liet een kreet en het was voorbij. Ik heb je nog net in mijn armen kunnen nemen toen je spartelde. Sorry dat ik je niet kon redden mijn lief moppieke, het spijt me echt heel erg :(!
Ik hoop dat je nu weer gezond op de regenboogbrug rondhuppelt. Ik hoop dat Fluffy, Snowy, Chica en de hamsters je goed opgevangen hebben en dat jullie samen aan het spelen zijn. Wacht je daar op mij?
Lieve meid, hoe moet ik verder leven zonder jouw bambi oogjes met de prachtige wimpers, zachte lieve lepeloortjes, je fluwelen vachtje waar ik zo dol op was, je schattig ponponneke?
Wat moet ik zonder jou? Mijn baby, mijn bambi’ke, mijn ottertje, mijn wombatje, mijn meiske met de bontsloefkes, mijn koffieboontje, mijn kruidenbonbonnetje, mijn honneponneke, mijn moppie, mijn lief fluwelen meisje, mijn baby, mijn beste vriendinnetje, mijn alles…
Weet je wel hoeveel ik van je hou, mijn liefste smoezelsnoet? Ziels- en oneindig veel en dat zal altijd zo blijven. Kom je nog eens langs in mijn dromen? Want ik kan niet zonder jou… Ik mis je verschrikkelijk, maar ik weet dat we elkaar ooit terug zien. En dan kunnen we eeuwig knuffelen en kusjes geven!
