Weer over Fluffy gedroomd

Ik herinner me niet meer alles, maar het eerste wat ik me herinner is, dat ik haar gezichtje bekeek en zag dat haar tongetje wat uitstak. Ik pakte haar op zoals een baby (onder de “armpjes”) en plots kreeg ze het heel benauwd. Een seconde later stopte ze met ademen en hing er ineens een stijf lichaampje in mijn armen. Ik zei nog dat rigor mortis zo snel niet kan optreden. Maar iemand die naast me stond (mijn ex L?) zei in een dialect: ‘die is doëd’. Hij tikte tegen het lichaam en het viel stijf uit mijn handen. Toen werd ik wakker. Pf, een verschrikkelijke droom. Ik twijfel nog steeds of ik haar niet te lang in leven heb gehouden, of ze niet teveel heeft geleden die laatste weken. En dan die reactie van de persoon naast mij, bah!

Dromen over Fluffy (deel 2)

Vannacht heb ik over haar gedroomd, en het was bijna levensecht. Ik nam haar in mijn armen als een baby, zoals ik dat deed toen ze nog leefde. Ik zei dan altijd “jouw hartje tegen mijn hartje”, in mijn droom zei ik dat ook. Dan kuste ik haar op haar dikke wangen, zoals ik ook deed toen ze nog leefde. Alleen, had ze nog die stugge snorharen van vroeger. Ik voelde ze in mijn huid prikken :). Mooi hè, ze was op dat moment weer heel dichtbij me :). 

Dan zijn er ook nog nachten geweest waarin ik wakker werd met een liedje in mijn hoofd. http://youtu.be/9muzyOd4Lh8 (nights in white satin). De strofen hebben geen betrekking op haar. Maar het refrein wel: de woorden, het koor dat de wanhoop uitschreeuwt, zo voel ik me ook. 

http://youtu.be/AfaY9Y1Ewy8 (ik leef voor jou). Bij dit nummer weet ik niet of het een boodschap is van haar aan mij. Of dat ik het tegen haar zeg. Want ik leef inderdaad voor mijn dieren en zou alles voor hen doen.

Dromen over Fluffy (deel 1)

Ik woonde ergens anders en het huis had een hele grote portiek met grote, brede trappen. Ik stond met iemand te praten en die vroeg me of het veilig was voor de konijnen. Snowy had ik al binnen gezet omdat ik bang was dat hij op de straat zou lopen. Ik zei dat ik niet bang moest zijn voor Fluffy, want helaas was ze te kreupel om nog te kunnen rennen. En plots – alsof ze mijn woorden wilde ontkrachten – spurt Fluffy er vandoor en steekt ze de straat over. Ik liep haar in paniek achteraan, zag de autolichten naderen… Tegenover mijn huis was een grote grasweide. Daar hield Fluffy halt en liep ze weer naar me toe. In het echt leven was dit ook een spelletje voor haar: weglopen van mij om zich dan plots om te draaien en naar me toe te lopen. Ik nam haar in mijn armen en beloofde om haar nooit meer los te laten. Dat waren ook de woorden die ik in de laatste weken steeds tegen haar zei. Net zoals ik nu iedere dag tegen Snowy zeg dat ik hem niet meer wil loslaten. Ik kan hem echt uuuuuren knuffelen :). 

Nachtmerries over Fluffy

Lang geleden dat ik hier iets geschreven heb. Sinds het overlijden van Fluffy word ik gekweld door allerlei rare dromen. In mijn eerste droom lag Fluffy tussen de woon- en eetkamer op haar rechterzij. Ik nam een pistool en schoot haar door het hoofd! Ze was echter niet meteen dood en lag te spartelen en te schreeuwen. Toch had ik niet het lef om haar uit haar lijden te verlossen. Is dit een uiting van mijn schuldgevoel? Want in het echte leven heb ik haar wèl uit haar lijden verlost maar voel ik me wel schuldig dat ik haar hartprobleem niet eerder heb behandeld. Geen enkele dierenarts kon het vaststellen maar mijn intuïtie zei dat er wèl iets mis was met haar hart/longen. 

De 2de droom was niet zo naar. Hier huppelde een groot wit angorakonijn rond die volop binkies maakte. Ik noemde haar Fluffy terwijl ik besefte dat ze het niet was. Geen idee wat dit betekent. Een wit konijn komt wel heel veel voor in mijn dromen. Wit staat voor genezing en een konijn voor onschuld. Dit vond ik ook nog: Een wit konijn in je droom symboliseert de trouw van een geliefde. Hm, ik heb geen geliefde dus heeft het dan wel deze betekenis?

De derde droom was weer akelig en raar. Fluffy zat in Snowy’s kooi en ik zag dat ze moe was. Daarom draaide ik haar langzaam op haar linkerzijde. Toen ik dat deed, zag ik een gat in haar rechterbilletje. Dat gat werd groter en groter, ze verloor plots al haar vacht, begon te krimpen en ineens had ik een intacte foetus/embryo in mijn handen! Hier begrijp ik dus nog minder van en het piekeren erover bezorgt me hoofdpijn. Is het omdat ik haar altijd 'mijn baby' noemde? Ik zou haar zo graag nog eens ruiken, voelen en zien… Of een teken van ‘aanwezig zijn’ ontwaren, ik mis haar zo hard…