Tjonge, tjonge, voor één keer wilde ik dat mijn voorgevoel niet klopte. Hoewel, misschien heeft het me ook wel geholpen in de situatie. Ik zal bij het begin beginnen.
Mijn werkweek begint altijd op woensdag en ik had al vanaf ‘s morgens een vreselijke knot in mijn maag, ik voelde me doodnerveus. Ik begreep niet meteen waarom en probeerde mezelf wijs te maken dat het te maken had met bepaalde papieren voor mijn werk die nog niet in orde waren.
Toen ik op mijn werk aankwam wist ik het! De bazin riep mij dadelijk op het appèl en haar letterlijke woorden waren:"ben je hier om te werken of jezelf te laten buitenwerken?". Vanzelfsprekend kwam ik volledig uit de lucht vallen en ik vroeg uitleg. Bleek dat één van mijn collega’s achter mijn rug was gaan klikken en het kwam erop neer dat ik traag, lui enz. was.
Als er 2 dingen zijn, die ik niet kan verdragen is het achterbaks gedoe en dan ook nog eens leugens vertellen! En voor de eerste keer in mijn leven, bereikte ik het kookpunt van woede in 1 seconde tijd! Met grote stemverheffing (zeg maar gerust schreeuwen, ze hebben mij tot op de gang gehoord) begon ik mezelf te verdedigen en de waarheid te vertellen, niet alleen over mij maar ook over die collega. En ik zei erbij dat als ze niet tevreden was, ze mij maar moest ontslaan en liefst zo vlug mogelijk zodat ik op zoek kan naar ander werk.
Opeens werd mijn bazin heel kalm, beweerde dat ik alles zo persoonlijk nam enz. Duh ! Ze staat mij effe persoonlijk te beledigen en onterecht te beschuldigen. Ze zei ook nog dat zij zelf heel direct was en dat het ook weer zo vergeten is. Tja, misschien wel bij haar maar zo zit ik niet in elkaar, ik vergeet en vergeef NOOIT! Alles wat iedereen mij ooit heeft aangedaan is netjes opgeslagen in mijn geheugen zodat hetzelfde mij niet nog eens zal overkomen.
Later die avond belde mijn vriend naar de bazin die toegaf dat ze wel wat grof geweest was, plots had mijn collega haar verhaal ook veranderd…
Maar… te laat! Ik heb meteen het besluit genomen om verder te solliciteren, ik blijf niet op een plaats waar ze mij niet naar waarde kunnen schatten, daar ben ik te goed voor. Ik ben wel geschrokken van mezelf (en blijkbaar ik niet alleen), ik heb nog nooit zo geschreeuwd tegen een baas (of tegen iemand eigenlijk) maar dit heb ik dan ook nog nooit meegemaakt. Aan al mijn vorige jobs heb ik vriendschappen overgehouden.
Die avond en de dag daarna kreeg ik gelukkig ook de steun van enkele totemdieren. Op de parking van mijn werk (die trouwens bijna verdwenen is dankzij werken) zaten 2 wilde eenden, een mannetje en vrouwtje. Toch een vreemde plaats om zomaar op een opgebroken parking te liggen. Mensen met een eend als totem voelen zich niet op hun gemak bij de meeste mensen in hun leven. Meestal voelen ze zich het best tussen zielsverwanten en eenden kunnen aangeven dat we daar een kans toe krijgen. We moeten terugkeren naar die delen van onszelf of activiteiten waar we ons goed in voelen. Klopt als een bus maar wil dit nu zeggen dat ik ander werk moet zoeken of moet ik diep in mezelf naar dat gevoel zoeken?
Mijn volgende ontmoeting was met een bruine rat. Zij zat in ons compostvat en probeerde tevergeefs omhoog te klimmen. Zoals je in onderstaand filmpje kan zien, heeft ze zelfs gepresteerd het deksel van het vat te duwen/wroeten.
De uitleg over ratten is een beetje tegenstrijdig. "Ben je te gedreven? Of net niet genoeg? Zou je agressiever in het nastreven van je doelen moeten zijn? Je wordt wellicht rustelozer en je zou geslepener moeten zijn in wat je ook onderneemt. Pak je de plagen in je leven onvoldoende aan? Zou je je beter moeten aanpassen?"
Dit vind ik heel verwarrend, het kan immers 2 kanten uit, misschien moet ik me meer aanpassen op het werk, misschien moet ik agressiever zijn en niet over me laten lopen.
Ik probeer op mijn gevoel af te gaan en mijn gevoel zegt dat ik daar niet thuishoor en dat er mij iets beter te wachten staat. Maar zolang ik geen andere job vind, moet ik doordoen om financiële redenen. Per slot van rekening wil ik sparen om mijn cursussen gedragstraining te kunnen betalen.
Ik zei gisteren nog tegen mijn vriendin dat ik me zo verdoofd voel de laatste tijd, alsof niks me nog kan raken of schelen maar of dat een goede ontwikkeling is, weet ik niet.
Oh ja, voor ik het vergeet: het filmpje van de rat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten