Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad met de beslissing van inslapen. Meestal gaven alle diertjes het zelf aan wanneer ze niet meer konden. Misschien heb ik ook telkens te lang gewacht… Jij bleef maar doorgaan, maar dat typeerde jou. Je was een taai en kranig vogeltje en je hebt zovele dingen overleefd. Operaties, narcose, ziektes, legnood, implantaat, noem maar op.
Maar deze ziekte – wat het ook was, ik zal het helaas nooit weten – heeft je klein gekregen. En ik moest je noodgedwongen laten gaan, voor je écht begon te lijden.
Ik twijfelde al enkele jaren aan je levenskwaliteit. Je vroeg steeds eerder je doek om onder te slapen en soms was je maar 4 à 6u per dag wakker. Nu ja, wakker, zelfs dan sliep je veel. Het contrast met de laatste weken was groot. Je sliep nauwelijks en was alleen maar bezig met eten en het terug opgeven. Je werd verschrikkelijk mager, verloor 1g per dag, maar je bleef stug doorgaan. Jouw gedrag veranderde zo drastisch, ik herkende je niet meer.
En nu is het hier heel stil. Ik besef nu pas hoe aanwezig je was, ook als je niet schreeuwde. Want daar kon je ook wat van :).
Ik mocht de kamer niet verlaten of je liet je stemmetje horen.
Toen ik je adopteerde in 2007 had ik geen idee welke impact je op mijn leven zou hebben. Een maand later legde je plots eieren, ik wist niet wat ik zag! En dat bleef je doen tot je 11 jaar was. Dan stopte je en 2 jaar lang was je een heerlijk vogeltje dat geen last had van hormonen. Waarom je 2 jaar later plots weer begon, zal ik nooit weten. Vanaf dan kreeg je last van legnood en prolapsen en haalde ik alles uit de kast om telkens weer je leven te redden. Operaties en implantaten hebben je nog 6 extra jaren gegeven.
19 jaar is een hele mooie leeftijd, zeker met jouw medisch verleden, maar het blijft te vroeg.
Ik zal de kusjes op je warm hoofdje missen, jouw mooie wortelwangetjes, je lieve bakkebaardjes, je prachtig kuifje. Jouw rare slaaphouding, je gekke geluidjes als ik stof veegde. En hoe je steeds weer aan mijn ritsen knabbelde. Hoe vaak je ondersteboven hing, hoe je gezellig kon scharrelen op de schotel. Hoe mooi je je staartje kon poetsen, het geluid dat jouw staart maakte als je hem schudde. Hoe “gemeen” je tegen bezoek kon zijn en tegen mijn andere dieren. Je was van zoveel dingen bang, nieuw speelgoed bv., maar niet van mensen of dieren, wel van andere vogels.
Je bent nu weer bij Fluffy en Snowy, hoewel ik niet weet of zij zo blij zullen zijn met jouw herrie :). Geef je hen een kusje van mij? Op een dag zie ik je weer en dan kunnen we eindeloos knuffelen, net zoals jij het altijd wilde. Ik mis je, mijn mooi poppeke…:(.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten