"Gesprek" met Indy

De dierentolk stuurde mij spontaan dit gesprek:

Hoop dat dit gesprek met Indy, wat totaal onverwachts gebeurde, je een sprankje troost geeft. Het begon als een" gewoon" reactiebericht op jouw mooie bericht op Facebook.

Lieve Corina. Indy is je onwijs dankbaar dat ze al die jaren met je heeft mogen delen. ( terwijl ik dit nu schrijf zie ik Indy en Snowy bij je moeder zitten, alle drie tevreden kijkend met een blik:" Zo we hebben het geflikt!"

Goed het verdere gesprek: 

Zonder jouw kennis, jouw Liefde, jouw inzet, jouw moed en trouw had ze al veel eerder het niet gered.(Ze wist dat ze het dit keer niet zou redden, dat heeft ze me al een tijdje geleden aangegeven, maar ik mocht het niet tegen je zeggen, ik had het ook niet gekund. Ze wilde toch het gevecht aangaan om jou de tijd en ruimte te geven er naar toe te groeien).

Jullie hebben samen zo gevochten tegen zo veel dingen in jullie onverbrekelijke band. En nu is dit alles weg, het zorgen, het genieten van elkaar, het lachen met elkaar.

Deze slimme meid wist precies hoe ze je aan het lachen moest maken. Dat deed ze dan ook heel graag.  Ook al heeft ze een diepe angst nooit helemaal los kunnen laten, ze heeft genoten van haar leven met jou. Wetende dat ze veilig bij je was, dat er van haar gehouden werd, gewoon om hoe en wie ze was.

Dat ze daarnaast ook nog eens een heel knap meidje was vond ze leuk meegenomen.  Ook al weet ze dat het jou niks had uitgemaakt als ze minder knap aan de buitenkant was geweest. Echte schoonheid zit van binnen. Maar toch vond ze het fijn om er zo tof uit te zien.

Ze wil je bedanken voor alles wat je voor haar hebt gedaan.( Je hoeft je niet af te vragen of je te lang door bent gegaan! Het antwoord is duidelijk:" NEE!" Ook Indy heeft die ruimte nodig gehad om haar, jullie leven, jou los te gaan laten.( dit komt nu tijdens deze mail omhoog) " Je hebt niets fout gedaan. Je hebt niets gemist. Dus verwijt je zelf niets. Alles wat je deed heb je uit Liefde gedaan."

Ze vond het niet altijd plezierig maar ze besefte heel goed dat het voor bestwil was.

Ze is blij dat ze thuis in jouw armen is mogen gaan. Haar veilige haven. Ook al was dat voor jou heel heftig. Ze bedankt je wederom voor je moed.

Het heeft haar het trauma om naar de dierenarts te gaan bespaard. Het is gegaan zoals zij het wilde. Gewoon samen.  Zij en jij in jullie eigen persoonlijke omgeving. In elkaars energieveld.

Het spijt haar dat ze niet langer bij je kon blijven, maar het was gewoon op. (weer even tijdens deze mail: Ze vindt het een goed idee een hartje van rozenkwarts?? Bij haar urn?) Ik hoop dat het allemaal nog begrijpelijk voor je is. Maar ze komt steeds dingen "zeggen".

"Zeg haar dat ik van haar hou en dat ze de meest liefdevolle persoon/ ziel in mijn leven is geweest."
Ze dankt je voor het begrip van haar noden geestelijk.
"Zeg haar dat ik haar ook mis, maar dat ik haar zeker nog kan voelen. Dat dit altijd altijd zo zal blijven."
Snowy stond trouwens vooraan om haar bij de overgang te helpen. (Wat een ridder)
Iedereen was er, ook jouw moeder.

"Weet dat het goed met me is. Het zal het gemis niet minder maken maar ik hoop dat die wetenschap je troost biedt.
TILL WE MEET AGAIN" 💖💖

Op 15/09 stuur ik naar de dierentolk: De rozekwartshartjes zijn al aangekomen, eentje ligt naast haar urntje, de andere draag ik 💗.

Mooi. Ze vindt het fijn. (Zegt ze nu meteen👼) Ze is zo blij dat je dit doet. Ze ziet voelt dit als een extra lijntje verbinding tussen jullie. Ze hoopt dat het jou ook helpt helen en verwerken. Haar energie voelt zacht en vriendelijk. Echt anders als vorige week.
(noot van mezelf: Indy had 2 standen: chaotisch, druk, snel snel en lief, kalm, sereen).