Wat een rare droom... In deze droom was ik volwassen, maar toch moest ik een dansje op school doen, zoals we dat vroeger in de basisschool deden voor onze ouders.
Plots riep iemand dat Snowy niet kon meedoen, want er was iets met hem. Ik vond hem opgekruld terug en hij ademde moeilijk. Iemand probeerde hem te intuberen en dat lukte en hij ademde weer goed. Hij bleef wel uitgeput en opgekruld liggen. Ik aaide zijn lieve wangetjes, zijn klein bol kopje, zijn lieve kleine oortjes, zijn zacht klein lichaampje, zijn lieve spillebeentjes...
Dank je lieve jongen dat ik je nog eens kon voelen 💖. Ik wou alleen dat de droom iets positiever was, maar dit is nog steeds rouwverwerking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten