Vandaag is het 2 maanden geleden dat mijn wattebolleke me verlaten heeft. De angst die ik toen voelde, heeft me nog steeds in zijn greep. Want nu zijn ook Indy en Chica ziekjes. Ik trek dit niet lang meer, ik zit op mijn tandvlees...
De droom over Snowy was kort en ik verplichtte mezelf om wakker te worden, toen was het half zes en hoorde ik Indy rondlopen, in de kooi springen en hooi eten, dat was wel goed.
Over Snowy, ik hoorde hem onrustig zijn in de kooi. Toen ik ging kijken, lag hij half op zijn zij met pootjes gestrekt en hij ademde rochelend. Maar op zijn hoofdje en rechterwang was vacht weg en zijn huid was donker roze. Toen ik hem wilde aaien, voelde ik de hitte van hem afkomen, wellicht had hij koorts. Hij rochelde nog meer en stond op het punt om te sterven. Toen heb ik geworsteld om wakker te worden :(. Ik wilde hem niet nog een keer een wrede dood zien sterven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten